Geen tijd meer
De laatste vrijdag van februari, 2021. De zon scheen en de temperatuur was aangenaam. Mijn moeder was al lang niet meer buiten geweest en die dag was een mooi moment om daar verandering in te brengen. We gingen naar het park en genoten van het lentezonnetje, het beginnende groen aan de bomen en het baltsen van de ganzen.
Mijn moeder ging wat betreft gezondheid achteruit. We wisten dat ze nog een aantal maanden had en die zouden we zo optimaal mogelijk gaan gebruiken. Qualitytime samen, met mooi weer lekker naar buiten, goede gesprekken voeren en afscheid nemen van familie en vrienden. Een beladen tijd maar ook een waardevolle tijd. Zo hadden we dat tenminste met mijn vader ervaren.
Drie dagen na mijn bezoek, kreeg ik een telefoontje dat het niet goed met haar ging. Ze had de tweede vaccinatieprik gekregen, was er direct ziek door geworden en knapte niet meer op. Ze ging juist achteruit. Snel achteruit. Als ik haar weer mag bezoeken, schrik ik heftig. Daar lag ze, haar diep ingevallen ogen keken mij wazig aan en ze had de kracht niet meer om iets te zeggen. Ik wist toen dat het niet meer om maanden ging maar om dagen.
Elke dag zat ik naast haar bed. Soms was ze even helder en konden we alsnog praten. Van een aantal mensen heeft zij nog afscheid kunnen nemen, al was het via een kaart, voor anderen was er geen tijd meer. Letterlijk geen tijd.
De laatste dagen ben ik dag en nacht bij haar gebleven. Ik wilde haar niet alleen laten en haar steunen in haar laatste strijd. Het waren zware dagen. Wetende dat hét moment ging komen en hopend dat het vredig gaat.
Twee weken na die prik, is mijn moeder overleden.
Ik kwam in een rollercoaster terecht. Mijn verdriet moest ik opzij zetten omdat de dienst geregeld moest worden en samen met mijn broer en zus moesten we in dezelfde week ook haar kamer leeg halen. Ik vond dat niet te doen. Het voelde voor mij alsof we zo snel mogelijk alle sporen van mijn moeder uit moesten wissen. Zij weg en hop, meteen alles weg. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Met een beetje uitstel hebben we het gered. Haar kamer was leeg maar mijn huis stond vol. Ik wilde de tijd nemen en met respect zorgen voor dat waar zij waarde aan hechtte.
Na vier intense weken, ga ik even zitten op de bank. Voor het eerst sinds weken, heb ik de tijd voor mijzelf. Ik zink weg in mijn gedachten en laat mijn emoties gaan. Er komt niets uit mijn handen en ik heb ook geen puf om iets te doen. Zonder dat ik het doorheb, valt de avond en is de dag voorbij. De klok tikt door, de tijd verstrijkt.
De afgelopen maand heeft mij weer even met de neus op de feiten gedrukt. Je weet niet hoeveel tijd je is gegeven en het is daarom belangrijk om de tijd die je hebt, zo goed mogelijk te besteden. Is dat meer aandacht voor je partner, kinderen of familie? Een waardevol gesprek voeren met een goede vriend? Werk doen waar je blij van wordt? Een pas op de plaats nemen omdat je lichaam het nodig heeft?
Wat is voor jou belangrijk? Waar wil jij de tijd voor nemen? Waar wil je geen spijt van hebben, voordat het niet meer kan?